Vanochtend hebben we helaas alweer voor de laatste keer ons tentje op het dak opgevouwen. Het tentje is qua comfort erg meegevallen. Het matras was weliswaar een klein beetje dun, maar de tent was ruim genoeg om goed te kunnen slapen.

Om van de camping af te komen, moesten we eerst weer door het water heen en daarna weer 12 kilometer door het mulle zand. Na 40 minuten bereikten we de hoofdweg. Onderweg naar onze volgende bestemming gingen we op zoek naar een plaats om te pinnen en te tanken. Beiden waren hard nodig, aangezien we nog helemaal geen Botswaanse Pula’s hebben weten te bemachtigen en we het liefst altijd met een zo vol mogelijke tank blijven rijden. In het eerste dorpje was wel een benzinestation, maar geen pinautomaat. Dat schoot niet echt op, want je kunt hier meestal alleen met cash betalen bij het tanken. Zeker in de kleinere dorpen. Het volgende dorp (wat overigens pas 50 km verder lag) was een stuk groter en inderdaad vonden we er een pinautomaat en meerdere benzinestations. De pinautomaat bleek echter stuk te zijn. Er stond een lange rij voor en iemand scheen ermee bezig te zijn om dit te repareren. We hebben even staan wachten, maar er leek niet echt schot in de zaak te zitten. Wonder boven wonder troffen we een benzinestation waar ze een creditcard accepteerden, dus hadden we in ieder geval weer een volle tank.

Net uit het dorp werden we helaas weer aangehouden door de politie. Met een lasergun was onze snelheid gemeten en deze was 83 km/h waar je 60 km/h mag. Volgens de politieagenten was dit superduidelijk. Wij vinden dit wel meevallen, als de hoofdweg door steden/dorpen gaat, mag je daar 60 km/h. Daarna mag je weer 120 km/h. Vaak staat het 60 km/h bord wel goed aangegeven, maar is het niet duidelijk wanneer je dan weer harder mag, dit bord ontbreekt vaak. Aangezien we inmiddels al 2 minuten het dorp uit waren en geen huizen meer langs de weg zagen, was Bas alweer wat harder gaan rijden. En precies op zo’n onduidelijke punt stonden de agenten. Dat leek ook geen toeval te zijn, want voor ons en na ons waren andere toeristen eveneens de Sjaak.

De boete bleek 560 Pula te zijn, 20 Pula per kilometer plus de standaardtoeslag van 100 Pula. Professioneel neergekrabbeld door de agent op de achterkant van een kladblokje. We moesten hem maar gewoon geloven. Aangezien we nog steeds geen Pula’s hadden weten te pinnen, zaten we zonder cash. Dat was een probleem, want de boete diende ter plekke betaald te worden. De agent was niet zo moeilijk en wilde wel aardig voor ons zijn en Zuid-Afrikaanse Randen accepteren. Deze hadden we toevallig nog over. Op onze vraag hoeveel het dan was in Randen, zei hij “zoveel als je kan betalen”. Beetje vaag, we hadden nog maar 500 Rand over (zo’n 45 euro). Dit vond de agent wel een beetje weinig, maar hij kon het wel accepteren. Er werd vervolgens geen bekeuring uitgeschreven en we konden verder rijden. Hmmm… hebben we nou zonet een agent omgekocht???! We zijn er zeker van dat dit niet geregistreerd werd, maar rechtstreeks in de broekzak is verdwenen. Er was ons al verteld dat de politie hier soms corrupt was en blijkbaar hoef je hier dus niet zelf het initiatief voor te nemen.

Inmiddels compleet zonder plaatselijke valuta gingen we weer verder. 150 kilometer later konden we dan eindelijk pinnen. Gelukkig onderweg geen aanvaringen meer gehad met de politie, want tenzij ze vergoedingen “in natura” accepteren, hadden we ons niet meer uit boetes kunnen redden.