Vanochtend was het heerlijk wakker worden. We hadden een van de ramen van de tent met uitzicht op de rivier opengelaten, dus we werden wakker met fluitende vogeltjes en kabbelend water. Lekker uitgerust opstaan in onze luxe tent, nog even douchen voor het ontbijt. Maar dan… AU! Met blote voeten uit bed was geen goed idee op de mooie houten vloer. Een splinter in de hiel van Lieke. Even eruit halen dan maar. Dit werd een mini-operatie waar 2 verschillende pincetten en tekentang en nagelknippertje aan te pas kwamen. Het was een hardnekkige splinter en een behoorlijke ook. Beetje jammer begin van de dag, vooral omdat het zeker een half uur heeft geduurd voordat we ‘m eruit kregen. We zagen onszelf al zitten op de EHBO in Nambië. Dit was gelukkig niet nodig.

Na een verlaat, maar lekker ontbijtje, gingen we onderweg naar de grensovergang van Namibië en Botswana. In Namibië hebben we onderweg eerst nog de Popa Falls bezocht en zijn we nog door een Nationaal Park heen gereden. Eenmaal bij de grens aangekomen, uiteraard eerst officieel Namibië verlaten om daarna vervolgens officieel Botswana in te komen. Onze eerdere grenservaring in Afrika (tussen Zuid-Afrika en Swaziland) was chaotisch verlopen, anderhalf uur lang verschillende hokjes, verschillende papieren invullen, geldbedragen voor onduidelijke doeleinden betalen, per ongeluk verder rijden terwijl je nog niet klaar was en tegengehouden worden door een mannetje met een machinegeweer. We hadden dus ruimschoots de tijd ingepland voor de grensformaliteiten.

Inderdaad kwamen we pas 1,5 uur later Botswana binnen. Dit had echter niks te maken met de grensformaliteiten, dit ging allemaal uitermate vriendelijk en soepeltjes. Maar er blijkt een uur tijdsverschil te zitten tussen Namibië en Botswana. Het is dat Bas per toeval op de klok keek, anders hadden we dit niet geweten. In onze reisinformatie staat namelijk dat het beide landen geen tijdsverschil hebben met Nederland. Nou ja, we waren geluk vroeg bij de grens, dus dat verlopen uurtje maakte niet zoveel uit.

Gelukkig hadden we gisteren nog Namibische Dollars omgeruild voor Zuid-Afrikaanse randen. Eigenlijk moet je bij de grensovergang in Botswaanse Pula’s betalen, maar deze kun je niet in Nederland krijgen en het was ons ook niet gelukt om dit in Namibië te regelen. Maar Zuid-Afrikaanse Raden worden vrij algemeen geaccepteerd in Zuidelijk Afrika, zo ook dus bij de grens.

Eenmaal in Botswana blijken de wegen hier meteen een stuk slechter te zijn. Wel geasfalteerd, maar slecht onderhouden. Wel goed te doen overigens, want er tegenliggers kom je bijna niet tegen. We wilden nog even Botswaanse Pula pinnen, maar kwamen helaas nergens een pinautomaat tegen. Met inmiddels nog maar weinig cash op zak, dan maar naar de camping rijden.

Deze was bereikbaar via een 4x4 zandweg van 12 kilometer. In het begin ontzettend goed aangegeven met om de 100 meter bordjes. Maar de laatste 5 kilometer hielden de bordjes opeens op, zodat je toch wel erg begint te twijfelen of je nou goed zit. De zandweg is namelijk niet echt een duidelijke weg, maar meer gewoon een spoor in het zand van voorgangers. En over 5 kilometer doe je al snel 20 minuten. Lang twijfelen dus en opgelucht de toegangspoort bereiken. Eenmaal door de toegangspoort hield echter de weg op. Er was wel een vaag gebouwtje met wat oude auto’s, maar het leek ons sterk dat dit de camping was. Even vragen dan maar. Een vriendelijke vrouw wees ons zonder blikken of blozen de weg; deze was door het water heen. Maar het was volgens haar geen probleem want het was slechts enkeldiep. Oké, op hoop van zegen dan maar. Gelukkig aan de overkant 2 toeristen enthousiast te zwaaien, hun was het dus blijkbaar ook gelukt. En inderdaad, aan de andere kant van het water was de camping! Enkeldiep bleek wel een wat ruim begrip, blijkbaar heeft deze vrouw haar enkels op de knieën zitten.