Voordat we Etosha gingen verlaten, wilden we nog even een drinkplaats langs om te kijken of we toevallig nog wat dieren aantroffen. We moesten vandaag echt tempo maken, want we hadden een druk programma, dus we zouden hier hooguit 10 minuten voor uittrekken. Gekscherend had Lieke al gezegd, “behalve als er een luipaard zit”. De kans hierop is vrijwel nihil, dus dit kon Bas veilig toezeggen.

Een uur later reden we het park uit. Je raad het al, we hadden dus toch een luipaard gespot! Nou ja, bij de drinkplaats zat niks, maar even verderop stonden verdacht veel auto’s. Dus daar zijn we toen ook maar even naartoe gereden. In eerste instantie zagen we alleen een springbok in een boom over een tak hangen. Zo hoog springen springbokken nou ook weer niet. Dit is dus geen normaal gedrag. Hij leefde ook niet meer, maar was ten prooi gevallen aan een roofdier en was in deze boom opgehangen. Dat is typisch gedrag voor een luipaard. Dus maar even blijven staan hier. Niet veel later werden we er door andere mensen op gewezen dat de luipaard op de grond lag naast een struikje. Toen we de auto een klein stukje hadden verplaatst, konden ook wij dit prachtige beest aanschouwen. Super leuk, zo tijdens onze laatste momenten in Etosha. Dit was het enige dier van de Big FIve die we nog niet hadden gezien, ook niet in Zuid-Afrika. Hier hebben we er nu al 4 gezien; luipaard, olifant, neushoorn en leeuw. Alleen de waterbuffel ontbreekt nog, maar deze komt in het droge Etosha niet voor.

Oké, we zijn net onderweg en hebben nu al een uur vertraging opgelopen, maar het was de moeite waard! De volgende bezienswaardigheid op de planning was het Oshikoto lake. Maar ja, hier stond niet zo duidelijk van aangegeven waar het zat op de kaart. En we er gaan er inmiddels maar een beetje vanuit dat er vaak pas bordjes staan als je er al bijna bent. Vaak moet je zelf het grootste deel van de route maar uitvogelen. Dit probeerden we dus aan de hand van de kaart, het meer lag een behoorlijk stuk van de hoofdweg. We zijn dus maar bij de betreffende zijweg op goed geluk afgeslagen, want er stond inderdaad geen bordje. 20 kilometer later waren we er nog steeds niet en zijn we maar omgekeerd. Weer terug op de hoofdweg, met weer een half uur vertraging, kwamen we niet veel later een gigantisch bord tegen en bleek het meer pal naast de weg te liggen. Kaarten maken is ook een vak.

Op naar de volgende stop van vandaag. Eerst even meer dan 100 liter tanken, lunch kopen en dan naar de Hoba meteoriet. Deze stond wonderbaarlijk genoeg extreem goed aangegeven. Dus dat was een meevaller. Deze meteoriet is de grootste ter wereld. Hij is naar schatting zo’n 80.000 jaar geleden op aarde gestort. Dit 50 ton wegende kolos bestaat voornamelijk uit ijzer en nikkel. Indrukwekkend idee dat dit ding uit de hemel is komen storten. Voor eventuele herhaling van deze ramp, werden we attent gewaarschuwd met een waarschuwingsbordje.

Vervolgens moesten we weer een heel stuk rijden naar onze accommodatie. En dan moesten we nog een heel stuk door voor onze laatste activiteit van vandaag. Toen we langs de accommodatie kwamen om 13 uur waren we in ons nopjes dat we ondanks de vertraging nog goed op planning lagen. Vanaf hier zou het namelijk nog 3 kwartier rijden zijn naar onze laatste activiteit van vandaag; een San-Village (San = Bosjesman). Driekwartier later waren we echter nog niet eens in de buurt gekomen. Uiteindelijk kwamen we pas na 2 uur rijden bij een 6 kilometer lange toegangsweg naar het dorpje. Een zandweg uiteraard. Er stonden bordjes naar de receptie. De receptie zelf bleek ook slechts een bord te zijn, waarop stond dat je daar moest wachten en dat er vanzelf een gids naar je toe zou komen. Inderdaad kwamen er een aantal mannen op ons toegesneld.

We kozen ervoor om een Bush Walk te doen bij deze stam. Als je de foto’s ziet herken je deze typische stam waarschijnlijk wel. De mensen zijn zeer klein van stuk en hebben hele karakteristieke gezichten. Er was een gids die Engels kon. Een andere gids vertelde van alles over de verschillende manieren van overleven in het bos – van voedsel verzamelen en vallen zetten tot medicinale werking van verschillende planten. Dit alles gebeurde in het typische klik-taaltje van de San en werd vervolgens voor ons vertaald naar het Engels. Hoewel dit soms niet echt nodig was, de gids praatte erg beelden en wist verschillende kwalen (zoals diarree) zeer overtuigend uit te beelden.

Helaas hadden we maar een uurtje de tijd bij deze stam, omdat we voor het donker terug willen zijn bij de lodge en we nog 2 uur terug moeten rijden. Onderweg kwamen we weer een controle post tegen voor de mond- en klauwzeer. Dit keer werd de hele auto aan een inspectie onderworpen. Ook werden de banden gesprayd met een steriliserend middeltje en moesten we over een matje lopen met deze zelfde steriliserende vloeistof. Vervolgens werd Lieke zelf aan het werk gezet om het hek te openen. Beetje onzin, want er zat 5 man personeel toe te kijken en het liep nou ook niet bepaald storm met auto’s. Maar goed, hebben zij ook een lolletje gehad om de blanke toeristen aan het werk te zetten. Al met al het een hele leuke dag qua activiteiten, maar een zeer frustrerende dag qua planning en het vinden van de juiste route.