Na het ontbijt gingen kregen we vanochtend een rondleiding door de Homestead, een soort klein traditioneel dorpje. De locals die we gisteren al hadden gesproken gingen allen mee. Eentje als gids en rest voor de gezelligheid en ook om van elkaar te leren. Daarnaast ging er nog een meisje uit Zimbabwe met ons mee. Zij was net klaar met haar opleiding Toerisme en kwam een jaartje naar Namibië om ervaring op te doen. We werden rondgeleid over de akkers, langs de waterput, langs allerlei verschillende bruikbare bomen en door het dorp zelf. Onderweg kregen we veel uitleg over de traditionele manier van leven en ook hoe ze tegenwoordig in deze dorpjes leven. Een ding was duidelijk, de regeltjes waren door de mannen verzonnen, want bijna al het werk werd uitbesteed aan de vrouwen en al het lekkere eten en de drank was alleen bestemd voor de mannen. “Men in charge”, aldus gids Eric.

We kregen onder andere te zien hoe de Manhangu die we gisteren gegeten hebben werd voorbereid. We snappen nu waarom we gisteren hebben zitten knarsetanden tijdens het eten. De gerstkorrels worden namelijk ontveld, door ze in een pot in de grond fijn te stampen met een zware houten stok. Ook de Marula-olie, gemaakt van Marula noten en gebruikt om bijna overal smaak aan te geven, werd in een pot in de grond verwerkt. Ook wij mochten proberen de Mahangu te stampen. Nou ja, wij… alleen de vrouwen natuurlijk, want dat is geen mannenwerk! Verder hebben twee lieve oude dames gedemonstreerd hoe de traditionele manden en aardewerkpotten gemaakt worden. Ook dit mocht Lieke proberen. Bas niet, want tja… vrouwenwerk, hè?!

Na een groepsfoto moesten we deze lieve mensen weer verlaten om op weg te gaan naar Etosha National Park. Voordat we die kant op gingen nog even snel wat boodschapjes halen, zoals vlees voor op de barbecue. Daarna over de hoofdweg richting Etosha. De hoofdweg is hier voor de verandering ook echt een hoofdweg, geasfalteerd en met veel verkeer. De verkeersregels worden echter niet zo nauw nageleefd. Iedereen voegt in wanneer het hem uitkomt, niet zozeer wanneer er plek is. Soms rijdt met 20 maar men 120 mag. En soms 120 waar men 60 mag. Toegegeven, de snelheidslimiet is ook niet altijd helemaal duidelijk. Zo kwamen we regelmatig op een stuk van 200 meter weg achtereenvolgens bordjes met 120-60-80-60-30 tegen. Snel optrekken en afremmen dus als je alles precies volgens de regels wilt doen. Bas probeert een beetje met het verkeer mee te rijden, om zo veilig mogelijk door deze onduidelijke verkeerssituaties te komen.

En dan gaat het weleens mis. Na een ontmoeting met de Homestead-locals, nu een ontmoeting met oom agent. Oh oh, toch iets te hard gereden misschien? Inderdaad, 90 waar je 60 mocht… Gelukkig waren de agenten uiterst vriendelijk. Ze informeerden naar onze vakantie en legde ons duidelijk maar zeer geduldig uit wat de regels waren. Daarna lieten ze een tabelletje zien met de boete… 1250 Namibishe Dollar. Ai, ook in euro’s is dat aardig wat. Dat was nog niet eens het grootste probleem, het moest op een politiebureau betaald worden en dat zat niet in de buurt en ook niet op onze route. Moeilijk, moeilijk. Samen met de agenten hebben we flink gebrainstormd hoe we dit eens konden oplossen. Ze vonden het ook wel erg vervelend om onze vakantie zo te dwarsbomen; een veel geld kwijt en heel lang omrijden om de boete te betalen. Na een paar keer gezegd te hebben dat het ons erg speet en dat we ons schaamden, werden we op vrij onduidelijke manier, maar zonder bekeuring, verder op pad gestuurd. Blijkbaar was het goed zo. Niet verder vragen, mond houden en wegrijden.

Wel keurig volgens de snelheidsregels nu. De rest van de weg werden we daarom continu door vrachtwagens, personenauto’s en busjes ingehaald, afgesneden en raar aangekeken. Welke debielen rijden er nu weer zo langzaam… Gelukkig konden we al snel van de asfaltweg af en konden we onze weg vervolgen op heerlijk verlaten gravelwegen.

Even later kwamen we bij de toegangspoort van Etosha. Ook hier was weer controle vanwege mond-en klauwzeer. Ze wilden ook even in de koelbox kijken en helaas, het pasgekochte vlees werd in beslag genomen… Onbereid vlees is niet toegestaan in Etosha. Tja, dan maar weer knakworstjes op de barbecue vanavond.

Nadat we eenmaal de formaliteiten hadden afgerond, konden we het park in om de andere locals van dit land te ontmoeten, namelijk de wilde dieren; olifanten, giraffen, gnoes, gemsbokken, springbokken, struisvogels, wrattenzwijnen en diverse vogels. Nog net op tijd waren we na al dit moois weer op de camping. We mochten een plekje naar keuze uitzoeken, maar de keuze was zeer beperkt, alles behalve een plek zat al vol. Al gauw bleek de stroom het hier niet te doen. Maar dit was uiteindelijk zo opgelost door stroom af te tappen uit het toiletgebouw. Na het eten nog een mooie afsluiter van de dag; een bezoek aan de waterplaats bij de camping, met olifanten en giraffen.