Tot nu toe waren de wegen boven verwachting goed. Weliswaar is het merendeel van de wegen hier niet geasfalteerd maar van gravel, alles is goed onderhouden en zeker met onze 4x4 goed begaanbaar. Er zijn veel rivierbeddingen die je moet doorkruizen, maar aangezien deze allemaal droog staan is dit geen enkel probleem. Vandaag, op de weg naar de Ruacana Falls werd het allemaal iets ruiger. Hier kon je echt niet met je gewone personenautootje rijden. Stukken over de rotsen, door het water en vooral heel veel omhoog en weer naar beneden, terwijl je allemaal onmogelijke bochten maakt. Nog steeds geen enkel probleem voor onze auto overigens.

De Ruacana Falls stonden op de planning voor een tussenstop vandaag, maar deze bleken droog te staan. Dit is echter geen verrassing, omdat deze waterval tweederde van het jaar leegstaat, omdat er pal boven een dam is gebouwd.

Van het ene uiterste gingen we in het andere uiterste, zo was de weg nog behoorlijk ruig en zo kwam je voor de volgende 200 kilometer op een geasfalteerde weg terecht. Vanaf dit punt was het ook behoorlijk druk langs de wegen. Veel dorpjes, scholen, mensen en vee langs de wegen. Je kon duidelijk zien dat het Noorden van het land een stuk dichter bevolkt is. We zijn zelfs een aantal flinke steden gepasseerd, met moderne winkelcentra.

Onze eindbestemming van vandaag was Ongula Village Homestaed Lodge. Om hier te komen moest je weer van het asfalt af, namelijk een heel vaag weggetje, of eigenlijk meer een autospoor, rechtsstreeks het zand in voor 4 kilometer. Onderweg stonden er gelukkig geruststellende bordjes met “You are going the right way”. Eenmaal aangekomen stond er al een heel ontvangstcomité voor ons klaar. Wij zijn vanavond de enige gasten hier. We zitten weer op een schitterende plek, in een mooie hut, voorzien van alle luxe en met champagne op het bed. We kregen van 4 personen een rondleiding door het hoofdgebouw. Dit was in het begin enigszins ongemakkelijk. Voor we gingen eten werd er door de kinderen uit de buurt een traditionele dans uitgevoerd. De kinderen werden hiervoor opgetrommeld en dit bedoelen we letterlijk.

Na deze zang en dans hebben we nog een uurtje zitten kletsen met twee dames van de lodge, onder andere over de verschillen tussen Nederland en Namibië en beide schoolsystemen. Erg leuk en gezellig om echt in gesprek te zijn met deze locals. Daarna konden we aan tafel voor een traditioneel diner. Als voorgerecht een salade van Mahangu (parelgerst). Als hoofdgerecht pap van Mahangu met kip en spinazie. En als nagerecht een pannenkoekje met ijs, ongetwijfeld ook van Mahangu. Mahangu is het belangrijkste voedsel voor de locals en wordt van ontbijt tot diner gegeten. Tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht kwam onze kokkin langs met een fluitketel met warm water om onze handen te wassen. Het was namelijk de bedoeling dat we het hoofdgerecht met onze handen zouden eten. Nou zijn we dat met de kippenpootjes wel gewend, maar spinazie en pap leek ons wat moeilijker. De pap bleek echter een hele dikke substantie te zijn, haast een soort deeg, waardoor ook dit goed met de handen te eten was. Overigens werd ons verzocht om de spinazie niet met onze tanden te kauwen, maar met onze tong. Het kon namelijk zijn dat er nog een beetje zand in zat. Ondanks het knarsetanden af en toe, hebben we heerlijk gegeten.