Vanochtend gingen we vroeg uit de veren om de zonsopgang in het Namib Naukluft National Park te kunnen zien. Dit betekende om 5 uur de wekker zetten en, omdat je natuurlijk de zonsopgang wil gaan zien, moest ook het opvouwen van de tent en opruimen van andere spullen in het donker geschieden. Toen dit eenmaal was gebeurd gingen we snel het park in om naar duin 45 te rijden om daar van de zonsopgang te genieten. Het opruimen duurder iets langer dan verwacht, dus duin 45 hebben we niet op tijd gehaald. Maar de zonsopgang hebben we wel gezien. En daarna zijn we alsnog naar duin 45 gegaan. Dit is een populaire duin om de over de rand van de duin door het losse zand omhoog te klimmen. Niet populair bij Lieke helaas, want dit bracht enige hoogtevrees met zich mee. De top hebben we dan ook niet gehaald, maar de ervaring was er niet minder om.

Met onze voeten weer veilig op de vaste grond gingen we weer verder het park in. Na een half uurtje rijden kwamen we bij het einde van de verharde weg. Vanaf hier hebben we een wandeling gemaakt naar “Hidden Vlei”. Verstopt was die zeker. Ook niet aangegeven, maar we denken hem gevonden te hebben. Hidden Vlei of niet, we in ieder geval in een prachtig gebied terecht met hoge zandduinen, waar Lieke wel overheen durfde.

Daarna waagden we ons op het onverharde, alleen voor 4x4 toegestane zandweg naar de Death Vlei en de Sossusvlei. Nou ja, weg, het was een gebied van soms wel 50 meter breed met bandensporen. Als je deze volgde (hobbeldebobbel), dan kwam je eerst bij Death Vlei uit. Deze vallei (Vlei), dankt zijn naam aan de vele dode bomen die er staan. Een spectaculair gezicht, waarbij met name de contrasten tussen de blauwe hemel, de rode duinen, de witte kleigrond en de grijs/zwarte bodem indrukkend waren. Sossusvlei, waar we later terecht kwamen en waar het park met name om bekend staat, bleek vergeleken met het prachtige Death Vlei een beetje in het niet te vallen.

Dit keer gingen we vroeg weer richting huis. Onderweg hebben we nog de nodige Oryxen gespot (dit keer levend!). Terug op de camping ontdekten we min of meer bij toeval nog een bordje met “Sesriem Canyon”. Hier zijn we ook maar even een kijkje gaan nemen. Dit bleek een goede keus. De Canyon was niet alleen mooi van bovenaf, maar je kon er ook doorheen wandelen.

Netjes om 3 uur dit keer waren we terug op de camping om ons tentje weer op te zetten. Na een maaltje van macaroni, groente uit blik, champignons uit blik, knakworst uit blik en saus uit een zakje, zitten we nu alweer in het donker (om 6 uur) ons verhaaltje te typen.