Windhoek deed zijn naam eer aan (hoewel de naam daar eigenlijk helemaal niet vandaan komt). Bij het landen stond er aardig wat wind, wat enige turbulentie veroorzaakte. Voor ons gevoel landden we in the middle of nowhere. Tijdens de 2 uur durende vlucht hebben we bijna continu naar buiten gekeken en daarbij welgeteld 1 auto kunnen ontdekken. Eerlijk is eerlijk, ook wat huizen hier en daar. Maar bovenal uitgestrekte vlaktes met kaarsrechte zandwegen en opgedroogde rivierbeddingen erdoor.

Dat we in the middle of nowhere landden dat klopte ook wel want Windhoek zelf ligt nog op 45 km rijden van het vliegveld. Eenmaal door de douane heen (met infraroodcamera voor koorts-controle), staan er diverse mannen met naambordjes om de aangekomen gasten naar de verschillende hotels te brengen. Onze naam ontbrak echter… Nou ja, dan maar eerst geld wisselen (dat kon hier dus gewoon!). En daarna eens bij de informatiedesk infomeren. Hier werden we absoluut heel vriendelijk geholpen, we mochten met hun telefoon contact opnemen met de reisorganisatie in Namibie. Maar deze was niet op de hoogte van een transfer… Onze Nederlandse reisorganisatie had ons al gewaarschuwd dat dit soort dingen hier nog wel eens voorkomen. Je kunt dingen leuk geregeld hebben, maar dat wil nog niet altijd zeggen dat het in de praktijk dan ook zo gebeurt. Daar hebben ze hier zelfs een uitdrukking voor: TIA (This is Africa). Uiteindelijk hebben we nu maar een taxi genomen.

Benieuwd hoe vaak we deze uitdrukking nog gaan gebruiken!